ZABURZENIA ODŻYWIANIA
ZABURZENIA ODŻYWIANIA
W ostatnich latach zaburzenia odżywiania są coraz częściej rozpoznawanym problemem, zwłaszcza wśród ludzi młodych. Opierając się na międzynarodowych klasyfikacjach chorób (ICD - 10 i DSM - IV) zaburzenia odżywiania możemy podzielić na:
Anoreksję
Bulimię
Kompulsywne jedzenie
ANOREKSJA
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie ICD - 10 i DSM - IV)
Spadek wagi o co najmniej 15% poniżej prawidłowej masy ciała stosownie do wieku i wzrostu.
Spadek wagi jest uzyskiwany za pomocą narzuconej samemu sobie diety.
Ocenianie siebie jako osoby otyłej oraz silny strach przed przytyciem.
Zanik miesiączkowania u kobiet (u chorujących na anoreksje i stosujących leki antykoncepcyjne to kryterium może być niespełnione, mimo niskiej wagi). U mężczyzn utrata zainteresowań seksualnych i potencji.
Zaburzenie nie spełnia kryteriów dla bulimii.
Dodatkowo anoreksję można podzielić na dwa podtypy:
Anoreksja restrykcyjna - charakteryzuje się tym, że chory ogranicza przyjmowanie pokarmu do bardzo niewielkich ilości i nieregularnie stosuje środki przeczyszczające.
Anoreksja bulimiczna – osoba chorująca choć zazwyczaj ogranicza ilość przyjmowanego pokarmu, regularnie miewa okresy przejadania się lub prowokowania wymiotów i nadużywania leków przeczyszczających i moczopędnych.
W praktyce klinicznej jako uproszczone kryterium często stosowany jest wskaźnik BMI (Body Mass Index), do którego wyliczenia wystarczy aktualna waga i wzrost. Przykładowy kalkulator BMI można znaleźć w internecie pod następującym adresem: http://bmi-online.pl/ Jeśli osoba ma wskaźnik BMI poniżej 17,5 i spełnia kryteria dla anoreksji, zwłaszcza te dotyczące obrazu własnego ciała (uważa że jest gruba, lub że powinna jeszcze schudnąć żeby wyglądać dobrze), oraz stosuje restrykcyjną dietę, korzysta ze środków przeczyszczających i fizycznych ćwiczeń odchudzających to należy jak najszybciej szukać pomocy.
Osobiście uważam anoreksję za ciężką i groźną chorobę, której nie wolno lekceważyć. Jako lekarz pracując w szpitalu wielokrotnie widziałem pacjentki, które przyjmowane były ze wskaźnikiem BMI około 12,5 (niepisana reguła mówi że w przypadku BMI poniżej 12,5 pacjenta należy odesłać na oddział interny z powodu zagrożenia życia). Przy tak dramatycznie niskiej wadze wartości tętna, w trakcie snu, potrafią być niebezpiecznie niskie a największym zagrożeniem jest możliwość śmierci we śnie z powodu zatrzymania akcji serca.
W anoreksji psychoterapia to podstawa leczenia, tak jak i leki zwłaszcza w początkowym etapie. Należy jednak pamiętać że w przypadku naprawdę niskich wartości wskaźnika BMI niezbędny jest pobyt w szpitalu, celem normalizacji wagi.
BULIMIA
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie ICD – 10)
Stałe zaabsorbowanie jedzeniem i niepowstrzymane pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia.
Nawracające epizody przejadania się, polegające na pochłanianiu olbrzymich ilości jedzenia w krótkich odstępach (co najmniej 2 razy tygodniowo w ciągu trzech miesięcy).
Przeciwdziałanie przybieraniu na wadze za pomocą prowokowania wymiotów, nadużywania środków przeczyszczających, okresowych głodówek bądź przyjmowanie leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych.
Chorobliwa obawa przed otyłością; z określoną nieprzekraczalną granicą masy ciała, znacznie poniżej wartości optymalnej czy występującej przed chorobą. W przeszłości przynajmniej jednorazowy epizod anoreksji czasem w łagodnej formie i trwający tylko kilka miesięcy.
Bulimie również możemy podzielić na dwa podtypy:
Bulimia o typie przeczyszczającym - czyli takim, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów, używanie środków przeczyszczających, leków moczopędnych bądź, lewatyw.
Bulimia o typie nieprzeczyszczającym - w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy stosują ścisłą dietę (często głodówkę), bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych.
Z mojego doświadczenia w pracy z chorującymi na bulimie, często osobami młodymi, poniżej 18 roku życia, wynika że pierwszym krokiem ku zdrowiu jest już samo uświadomienie sobie mechanizmu objadania się, prowokowania wymiotów i stosowania diety. Pomocna jest zatem świadomość tego że:
Osoba chorująca na bulimię często jest zwyczajnie głodna, bo zdecydowała się utrzymać w stosunku do siebie dietę (często głodówkę) i/lub nadmierne ćwiczenia fizyczne.
W momencie "słabości", wywołanej głodem, ale także stresem i "zajadaniem" emocji, zjada jednorazowo bardzo dużo pożywienia.
Po epizodzie objadania się osoba chorująca ma poczucie winy że nie spełniła swoich wcześniejszych założeń i uruchamia cały repertuar zachowań kompensujących (prowokowanie wymiotów, środki przeczyszczające i restrykcyjne diety) co uruchamia cały proces od początku.
Kolejnym krokiem ku zdrowiu jest zrezygnowanie z diety, a zwłaszcza głodówek, i jedzenie posiłków w regularnych odstępach czasu, w małych porcjach, ale za to często – by wyeliminować uczucie głodu.
Oczywiście taki schemat jest znacznym uproszczeniem. W każdej terapii jest wiele indywidualnych czynników (przeżyć, nawyków, emocji) wpływających na proces zdrowienia, nie mniej schemat ten może być dobrym punktem wyjścia. Z mojego doświadczenia wynika że, osoby chorujące na bulimię mogą odnieść znaczną korzyść z psychoterapii, a większość z nich odnosi przy jej pomocy sukces w leczeniu.
KOMPULSYWNE JEDZENIE
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie DSM - IV)
Powtarzające się epizody żarłoczności, charakteryzujące się zjadaniem w stosunkowo niedługim czasie znacznie większej ilości pożywiania niż zwykle, a także poczuciem braku kontroli nad jakością i ilością jedzenia w trakcie epizodu.
Obecność podczas większości epizodów przynajmniej trzech z wymienionych zachowań świadczących o utracie kontroli:
jedzenie znacznie szybsze niż zwykle,
jedzenie aż do nieprzyjemnego uczucia pełności,
zjadanie dużych ilości pożywienia, pomimo braku fizycznego poczucia głodu,
zjadanie w ciągu dnia dużej ilości pożywienia poza porami planowanych posiłków,
jedzenie samotne, wynikające z zakłopotania własnym sposobem jedzenia,
zajadanie emocji czyli zjadanie dużej ilości pożywienia z powodu zdenerwowania, niepokoju, samotności, przygnębienia, znudzenia.
Występowanie epizodów przynajmniej dwa razy w tygodniu przez 6 miesięcy.
Odczuwanie wyraźnego dyskomfortu w związku z epizodami objadani się
Zaburzenie nie spełnia kryteriów bulimii.
Jak widać z opisu sam epizod objadania się jest podobny do epizodu objadania występującego w bulimii, ale bez zachowań kompensujących (prowokowanie wymiotów, etc).
Kompulsywne objadanie się czasem może mieć łagodniejszy przebieg niż spełniający kryteria opisane powyżej, co nie znaczy że jest mniej dokuczliwe – prowadząc to otyłości, braku akceptacji siebie i czasem wycofywania się z kontaktów społecznych. Tutaj również psychoterapia jest podstawą leczenia, przydaje się także pomoc dietetyka. W wielu krajach funkcjonują również grupy wsparcia dla ludzi cierpiących na kompulsywne objadanie się, oparte o program 12 kroków (pierwotnie przeznaczony dla alkoholików, zmodyfikowane na potrzeby ludzi cierpiących ma kompulsywne jedzenie), w Polsce zarejestrowane pod nazwą Anonimowi Żarłocy.
Bartłomiej Janas
W ostatnich latach zaburzenia odżywiania są coraz częściej rozpoznawanym problemem, zwłaszcza wśród ludzi młodych. Opierając się na międzynarodowych klasyfikacjach chorób (ICD - 10 i DSM - IV) zaburzenia odżywiania możemy podzielić na:
Anoreksję
Bulimię
Kompulsywne jedzenie
ANOREKSJA
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie ICD - 10 i DSM - IV)
Spadek wagi o co najmniej 15% poniżej prawidłowej masy ciała stosownie do wieku i wzrostu.
Spadek wagi jest uzyskiwany za pomocą narzuconej samemu sobie diety.
Ocenianie siebie jako osoby otyłej oraz silny strach przed przytyciem.
Zanik miesiączkowania u kobiet (u chorujących na anoreksje i stosujących leki antykoncepcyjne to kryterium może być niespełnione, mimo niskiej wagi). U mężczyzn utrata zainteresowań seksualnych i potencji.
Zaburzenie nie spełnia kryteriów dla bulimii.
Dodatkowo anoreksję można podzielić na dwa podtypy:
Anoreksja restrykcyjna - charakteryzuje się tym, że chory ogranicza przyjmowanie pokarmu do bardzo niewielkich ilości i nieregularnie stosuje środki przeczyszczające.
Anoreksja bulimiczna – osoba chorująca choć zazwyczaj ogranicza ilość przyjmowanego pokarmu, regularnie miewa okresy przejadania się lub prowokowania wymiotów i nadużywania leków przeczyszczających i moczopędnych.
W praktyce klinicznej jako uproszczone kryterium często stosowany jest wskaźnik BMI (Body Mass Index), do którego wyliczenia wystarczy aktualna waga i wzrost. Przykładowy kalkulator BMI można znaleźć w internecie pod następującym adresem: http://bmi-online.pl/ Jeśli osoba ma wskaźnik BMI poniżej 17,5 i spełnia kryteria dla anoreksji, zwłaszcza te dotyczące obrazu własnego ciała (uważa że jest gruba, lub że powinna jeszcze schudnąć żeby wyglądać dobrze), oraz stosuje restrykcyjną dietę, korzysta ze środków przeczyszczających i fizycznych ćwiczeń odchudzających to należy jak najszybciej szukać pomocy.
Osobiście uważam anoreksję za ciężką i groźną chorobę, której nie wolno lekceważyć. Jako lekarz pracując w szpitalu wielokrotnie widziałem pacjentki, które przyjmowane były ze wskaźnikiem BMI około 12,5 (niepisana reguła mówi że w przypadku BMI poniżej 12,5 pacjenta należy odesłać na oddział interny z powodu zagrożenia życia). Przy tak dramatycznie niskiej wadze wartości tętna, w trakcie snu, potrafią być niebezpiecznie niskie a największym zagrożeniem jest możliwość śmierci we śnie z powodu zatrzymania akcji serca.
W anoreksji psychoterapia to podstawa leczenia, tak jak i leki zwłaszcza w początkowym etapie. Należy jednak pamiętać że w przypadku naprawdę niskich wartości wskaźnika BMI niezbędny jest pobyt w szpitalu, celem normalizacji wagi.
BULIMIA
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie ICD – 10)
Stałe zaabsorbowanie jedzeniem i niepowstrzymane pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia.
Nawracające epizody przejadania się, polegające na pochłanianiu olbrzymich ilości jedzenia w krótkich odstępach (co najmniej 2 razy tygodniowo w ciągu trzech miesięcy).
Przeciwdziałanie przybieraniu na wadze za pomocą prowokowania wymiotów, nadużywania środków przeczyszczających, okresowych głodówek bądź przyjmowanie leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych.
Chorobliwa obawa przed otyłością; z określoną nieprzekraczalną granicą masy ciała, znacznie poniżej wartości optymalnej czy występującej przed chorobą. W przeszłości przynajmniej jednorazowy epizod anoreksji czasem w łagodnej formie i trwający tylko kilka miesięcy.
Bulimie również możemy podzielić na dwa podtypy:
Bulimia o typie przeczyszczającym - czyli takim, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów, używanie środków przeczyszczających, leków moczopędnych bądź, lewatyw.
Bulimia o typie nieprzeczyszczającym - w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy stosują ścisłą dietę (często głodówkę), bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych.
Z mojego doświadczenia w pracy z chorującymi na bulimie, często osobami młodymi, poniżej 18 roku życia, wynika że pierwszym krokiem ku zdrowiu jest już samo uświadomienie sobie mechanizmu objadania się, prowokowania wymiotów i stosowania diety. Pomocna jest zatem świadomość tego że:
Osoba chorująca na bulimię często jest zwyczajnie głodna, bo zdecydowała się utrzymać w stosunku do siebie dietę (często głodówkę) i/lub nadmierne ćwiczenia fizyczne.
W momencie "słabości", wywołanej głodem, ale także stresem i "zajadaniem" emocji, zjada jednorazowo bardzo dużo pożywienia.
Po epizodzie objadania się osoba chorująca ma poczucie winy że nie spełniła swoich wcześniejszych założeń i uruchamia cały repertuar zachowań kompensujących (prowokowanie wymiotów, środki przeczyszczające i restrykcyjne diety) co uruchamia cały proces od początku.
Kolejnym krokiem ku zdrowiu jest zrezygnowanie z diety, a zwłaszcza głodówek, i jedzenie posiłków w regularnych odstępach czasu, w małych porcjach, ale za to często – by wyeliminować uczucie głodu.
Oczywiście taki schemat jest znacznym uproszczeniem. W każdej terapii jest wiele indywidualnych czynników (przeżyć, nawyków, emocji) wpływających na proces zdrowienia, nie mniej schemat ten może być dobrym punktem wyjścia. Z mojego doświadczenia wynika że, osoby chorujące na bulimię mogą odnieść znaczną korzyść z psychoterapii, a większość z nich odnosi przy jej pomocy sukces w leczeniu.
KOMPULSYWNE JEDZENIE
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie DSM - IV)
Powtarzające się epizody żarłoczności, charakteryzujące się zjadaniem w stosunkowo niedługim czasie znacznie większej ilości pożywiania niż zwykle, a także poczuciem braku kontroli nad jakością i ilością jedzenia w trakcie epizodu.
Obecność podczas większości epizodów przynajmniej trzech z wymienionych zachowań świadczących o utracie kontroli:
jedzenie znacznie szybsze niż zwykle,
jedzenie aż do nieprzyjemnego uczucia pełności,
zjadanie dużych ilości pożywienia, pomimo braku fizycznego poczucia głodu,
zjadanie w ciągu dnia dużej ilości pożywienia poza porami planowanych posiłków,
jedzenie samotne, wynikające z zakłopotania własnym sposobem jedzenia,
zajadanie emocji czyli zjadanie dużej ilości pożywienia z powodu zdenerwowania, niepokoju, samotności, przygnębienia, znudzenia.
Występowanie epizodów przynajmniej dwa razy w tygodniu przez 6 miesięcy.
Odczuwanie wyraźnego dyskomfortu w związku z epizodami objadani się
Zaburzenie nie spełnia kryteriów bulimii.
Jak widać z opisu sam epizod objadania się jest podobny do epizodu objadania występującego w bulimii, ale bez zachowań kompensujących (prowokowanie wymiotów, etc).
Kompulsywne objadanie się czasem może mieć łagodniejszy przebieg niż spełniający kryteria opisane powyżej, co nie znaczy że jest mniej dokuczliwe – prowadząc to otyłości, braku akceptacji siebie i czasem wycofywania się z kontaktów społecznych. Tutaj również psychoterapia jest podstawą leczenia, przydaje się także pomoc dietetyka. W wielu krajach funkcjonują również grupy wsparcia dla ludzi cierpiących na kompulsywne objadanie się, oparte o program 12 kroków (pierwotnie przeznaczony dla alkoholików, zmodyfikowane na potrzeby ludzi cierpiących ma kompulsywne jedzenie), w Polsce zarejestrowane pod nazwą Anonimowi Żarłocy.
Bartłomiej Janas
W ostatnich latach zaburzenia odżywiania są coraz częściej rozpoznawanym problemem, zwłaszcza wśród ludzi młodych. Opierając się na międzynarodowych klasyfikacjach chorób (ICD - 10 i DSM - IV) zaburzenia odżywiania możemy podzielić na:
Anoreksję
Bulimię
Kompulsywne jedzenie
ANOREKSJA
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie ICD - 10 i DSM - IV)
Spadek wagi o co najmniej 15% poniżej prawidłowej masy ciała stosownie do wieku i wzrostu.
Spadek wagi jest uzyskiwany za pomocą narzuconej samemu sobie diety.
Ocenianie siebie jako osoby otyłej oraz silny strach przed przytyciem.
Zanik miesiączkowania u kobiet (u chorujących na anoreksje i stosujących leki antykoncepcyjne to kryterium może być niespełnione, mimo niskiej wagi). U mężczyzn utrata zainteresowań seksualnych i potencji.
Zaburzenie nie spełnia kryteriów dla bulimii.
Dodatkowo anoreksję można podzielić na dwa podtypy:
Anoreksja restrykcyjna - charakteryzuje się tym, że chory ogranicza przyjmowanie pokarmu do bardzo niewielkich ilości i nieregularnie stosuje środki przeczyszczające.
Anoreksja bulimiczna – osoba chorująca choć zazwyczaj ogranicza ilość przyjmowanego pokarmu, regularnie miewa okresy przejadania się lub prowokowania wymiotów i nadużywania leków przeczyszczających i moczopędnych.
W praktyce klinicznej jako uproszczone kryterium często stosowany jest wskaźnik BMI (Body Mass Index), do którego wyliczenia wystarczy aktualna waga i wzrost. Przykładowy kalkulator BMI można znaleźć w internecie pod następującym adresem: http://bmi-online.pl/ Jeśli osoba ma wskaźnik BMI poniżej 17,5 i spełnia kryteria dla anoreksji, zwłaszcza te dotyczące obrazu własnego ciała (uważa że jest gruba, lub że powinna jeszcze schudnąć żeby wyglądać dobrze), oraz stosuje restrykcyjną dietę, korzysta ze środków przeczyszczających i fizycznych ćwiczeń odchudzających to należy jak najszybciej szukać pomocy.
Osobiście uważam anoreksję za ciężką i groźną chorobę, której nie wolno lekceważyć. Jako lekarz pracując w szpitalu wielokrotnie widziałem pacjentki, które przyjmowane były ze wskaźnikiem BMI około 12,5 (niepisana reguła mówi że w przypadku BMI poniżej 12,5 pacjenta należy odesłać na oddział interny z powodu zagrożenia życia). Przy tak dramatycznie niskiej wadze wartości tętna, w trakcie snu, potrafią być niebezpiecznie niskie a największym zagrożeniem jest możliwość śmierci we śnie z powodu zatrzymania akcji serca.
W anoreksji psychoterapia to podstawa leczenia, tak jak i leki zwłaszcza w początkowym etapie. Należy jednak pamiętać że w przypadku naprawdę niskich wartości wskaźnika BMI niezbędny jest pobyt w szpitalu, celem normalizacji wagi.
BULIMIA
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie ICD – 10)
Stałe zaabsorbowanie jedzeniem i niepowstrzymane pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia.
Nawracające epizody przejadania się, polegające na pochłanianiu olbrzymich ilości jedzenia w krótkich odstępach (co najmniej 2 razy tygodniowo w ciągu trzech miesięcy).
Przeciwdziałanie przybieraniu na wadze za pomocą prowokowania wymiotów, nadużywania środków przeczyszczających, okresowych głodówek bądź przyjmowanie leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych.
Chorobliwa obawa przed otyłością; z określoną nieprzekraczalną granicą masy ciała, znacznie poniżej wartości optymalnej czy występującej przed chorobą. W przeszłości przynajmniej jednorazowy epizod anoreksji czasem w łagodnej formie i trwający tylko kilka miesięcy.
Bulimie również możemy podzielić na dwa podtypy:
Bulimia o typie przeczyszczającym - czyli takim, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów, używanie środków przeczyszczających, leków moczopędnych bądź, lewatyw.
Bulimia o typie nieprzeczyszczającym - w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy stosują ścisłą dietę (często głodówkę), bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych.
Z mojego doświadczenia w pracy z chorującymi na bulimie, często osobami młodymi, poniżej 18 roku życia, wynika że pierwszym krokiem ku zdrowiu jest już samo uświadomienie sobie mechanizmu objadania się, prowokowania wymiotów i stosowania diety. Pomocna jest zatem świadomość tego że:
Osoba chorująca na bulimię często jest zwyczajnie głodna, bo zdecydowała się utrzymać w stosunku do siebie dietę (często głodówkę) i/lub nadmierne ćwiczenia fizyczne.
W momencie "słabości", wywołanej głodem, ale także stresem i "zajadaniem" emocji, zjada jednorazowo bardzo dużo pożywienia.
Po epizodzie objadania się osoba chorująca ma poczucie winy że nie spełniła swoich wcześniejszych założeń i uruchamia cały repertuar zachowań kompensujących (prowokowanie wymiotów, środki przeczyszczające i restrykcyjne diety) co uruchamia cały proces od początku.
Kolejnym krokiem ku zdrowiu jest zrezygnowanie z diety, a zwłaszcza głodówek, i jedzenie posiłków w regularnych odstępach czasu, w małych porcjach, ale za to często – by wyeliminować uczucie głodu.
Oczywiście taki schemat jest znacznym uproszczeniem. W każdej terapii jest wiele indywidualnych czynników (przeżyć, nawyków, emocji) wpływających na proces zdrowienia, nie mniej schemat ten może być dobrym punktem wyjścia. Z mojego doświadczenia wynika że, osoby chorujące na bulimię mogą odnieść znaczną korzyść z psychoterapii, a większość z nich odnosi przy jej pomocy sukces w leczeniu.
KOMPULSYWNE JEDZENIE
występuje gdy spełnione są następujące kryteria (na podstawie DSM - IV)
Powtarzające się epizody żarłoczności, charakteryzujące się zjadaniem w stosunkowo niedługim czasie znacznie większej ilości pożywiania niż zwykle, a także poczuciem braku kontroli nad jakością i ilością jedzenia w trakcie epizodu.
Obecność podczas większości epizodów przynajmniej trzech z wymienionych zachowań świadczących o utracie kontroli:
jedzenie znacznie szybsze niż zwykle,
jedzenie aż do nieprzyjemnego uczucia pełności,
zjadanie dużych ilości pożywienia, pomimo braku fizycznego poczucia głodu,
zjadanie w ciągu dnia dużej ilości pożywienia poza porami planowanych posiłków,
jedzenie samotne, wynikające z zakłopotania własnym sposobem jedzenia,
zajadanie emocji czyli zjadanie dużej ilości pożywienia z powodu zdenerwowania, niepokoju, samotności, przygnębienia, znudzenia.
Występowanie epizodów przynajmniej dwa razy w tygodniu przez 6 miesięcy.
Odczuwanie wyraźnego dyskomfortu w związku z epizodami objadani się
Zaburzenie nie spełnia kryteriów bulimii.
Jak widać z opisu sam epizod objadania się jest podobny do epizodu objadania występującego w bulimii, ale bez zachowań kompensujących (prowokowanie wymiotów, etc).
Kompulsywne objadanie się czasem może mieć łagodniejszy przebieg niż spełniający kryteria opisane powyżej, co nie znaczy że jest mniej dokuczliwe – prowadząc to otyłości, braku akceptacji siebie i czasem wycofywania się z kontaktów społecznych. Tutaj również psychoterapia jest podstawą leczenia, przydaje się także pomoc dietetyka. W wielu krajach funkcjonują również grupy wsparcia dla ludzi cierpiących na kompulsywne objadanie się, oparte o program 12 kroków (pierwotnie przeznaczony dla alkoholików, zmodyfikowane na potrzeby ludzi cierpiących ma kompulsywne jedzenie), w Polsce zarejestrowane pod nazwą Anonimowi Żarłocy.
Bartłomiej Janas